Kamp Ter Apel – verklaring – Drs. E.S. Bonsen arts

Kamp Ter Apel – verklaring – Drs. E.S. Bonsen arts

‎23 mei 2012

Edelachtbare, geachte heer, mevrouw,

Het onderstaande kan ik naar eer en geweten verklaren. Gaarne stel ik u via deze verklaring op de hoogte van de contacten en communicatie tussen de GGD Groningen en mijzelf, Elcke Bonsen, arts op het kamp van mensen zonder Nederlandse verblijfsvergunning te Ter Apel, dit zal ik in de verklaring ‘het tentenkamp’ noemen.

Vanaf zaterdag 19 mei ben ik samen met mijn partner actief als arts in het tentenkamp bezig geweest. Mijn eerste contact met de GGD Groningen was op zondagmiddag 20 mei 2012 met dhr. Wolters, arts infectieziekten van de GGD. Hij belde mij naar eigen zeggen op verzoek van de burgemeester van Vlagtwedde naar aanleiding van een gerucht over het voorkomen van infectieziekten in het tentenkamp.

Dit gerucht betrof met name het voorkomen van scabiës, oftewel schurft. Inderdaad heb ik bevestigd dat bij een drietal mensen op dat moment schurft geconstateerd was en direct ook een adequate behandeling opgestart was. Deze behandeling is met hem doorgesproken. Aangezien scabiës wel een infectie is maar niet valt onder de meldingsplicht infectieziekten aan het RIVM was er voor ons ook geen meldingsplicht, zeker niet op zondagmiddag.

Aangezien de behandeling conform de regelen der kunst was opgestart hebben we het hier maar kort over gehad. Verder heb ik met hem besproken de algehele slechte medische conditie van een aantal mensen in het tentenkamp. Die logisch te verklaren was en is door het vaak jarenlang leven op straat en verstoken te zijn van enige medische zorg omdat men daar hoegenaamd geen recht op zou hebben. Ik heb met hem op dat moment al besproken dat het mij zeer verstandig zou lijken alle mensen in het tentenkamp uitgebreid medisch te screenen, het liefst door een permanente GGD artsenpost op het tentenkamp. Tevens ook aangegeven dat er voor een aantal mensen dringend medisch specialistische hulp noodzakelijk zou zijn. Om de situatie nog duidelijker aan dhr. Wolters te maken heb ik hem uitgenodigd voor een bezoek aan het tentenkamp. We hebben een afspraak gemaakt voor dinsdagmorgen 22 mei 10.00 in het tentenkamp.

Op dinsdagmorgen 22 mei 10.00 heeft dhr. Wolters samen met een GGD verpleegkundige het tentenkamp bezocht. Ik heb hem hierbij ontvangen en rondgeleid. Het bezoek is als volgt verlopen; na een korte rondleiding waarbij ook gewezen is op de aanwezige brandblussers en branddekens, (die al aanwezig waren in de tenten, maar ook nog extra waren aangeschaft voor de nieuwe tenten) maakten wij een korte stop in de zogenaamde ‘dokterstent’. Hiervan is ook een kort fragment gefilmd. U kunt natuurlijk zien hoe proper de tent is en u kunt horen hoe ik de medische situatie van een aantal patiënten geanonimiseerd vertel. Ook de scabiës komt aan bod en de behandeling hiervan. Op het filmpje kunt u inderdaad horen hoe dhr. Wolters onze aanpak stringent noemt. Inderdaad waren wij vrij compromisloos als het aankwam op het behandelen, wat natuurlijk ook moet in deze situatie.

Dit stringent beschouw ik als een compliment. Verder lopend op het terrein valt het dhr. Wolters op dat het geordend, opgeruimd en schoon is.

Met vuilcontainers etc. Dhr. Wolters geeft ons een compliment dat hij het goed georganiseerd vindt. Dhr. Wolters heeft onze wasvoorziening gezien en dat als ordelijk en proper naar gegeven omstandigheden beoordeeld. We hebben een fijn afsluitend gesprek gehad, waarbij ons geen extra advies, aandachtspunten, laat staan waarschuwingen zijn gegeven. Dit beschouw ik wederom als een compliment en dat we het naar de gegeven omstandigheden goed voor elkaar hadden. Natuurlijk waren er van onze kant ook een aantal wensen. Wij wilden graag een samenwerking met de GGD en samen met dhr. Wolters hebben we een aantal punten/wensen opgeschreven die hij dezelfde dag nog in een GGD vergadering zou bespreken en waar hij zich voor zou inzetten.

Dat waren de volgende punten: Actieve bemiddeling en organisatie vanuit de GGD voor het consulteren van een aantal medisch specialisten.

Op dat moment ging het om ongeveer 30 patiënten voor dringende specialistische zorg. – Het opzetten van een geoutilleerde dokterspost in een cabin op het tentenkampterrein door de GGD zodat acute klachten gezien zouden worden en tevens een aanvang gemaakt zou kunnen worden met een algehele medische screening van de kampbewoners. – Het opzetten van douchecabines, het liefst mannen en vrouwen gescheiden. – Bevoorrading van hygiënemiddelen zoals desinfectans en dispensers bij de wasvoorziening en toiletten. Aangezien ik en mijn partner hier als artsen puur werkten op basis van vrijwilligheid en ook zelf alle medische kosten voor geneesmiddelen verbandmiddelen etc. tot dan toe voor eigen rekening namen en vonden dat de GGD hier een taak in zou hebben en dit over zou kunnen nemen. Zodat wij ook ons reguliere werk gerust en uitgerust zouden kunnen uitvoeren. Met de afspraak tot nader telefonisch contact aan het einde van de ochtend hebben wij afscheid genomen.

Rond 13.00 heb ik een SMSbericht van dhr. Wolters ontvangen, net als ik hem zelf probeer te bellen,; “Beste Elke, ivm nader overleg later op de middag kan ik nog geen antwoord geven op je vragen en wensen; zodra ik meer weet hoor je van me. Groet bert wolters ggd groningen”. Dezelfde dag 16.28 heb ik nog niets gehoord en probeer dhr. Wolters zelf te bereiken. Helaas krijg ik tot tweemaal toe de voicemail. Daar ik hem zelf wilde spreken heb ik de voicemail niet ingesproken. Om 16.46 belt dhr. Wolters mij terug. Hij geeft aan dat er weinig concrete hulp nu geboden kan worden. Ik geef aan dat ik dat erg jammer vind. Met name onze wens tot bemiddeling bij het dringend behoeftigde bezoek aan enkele specialisten heb ik verder uitgediept in dit gesprek.

Dhr. Wolters geeft aan dat dhr. Sipke Bunes van de GGD hier misschien meer over weet. Ik zou hem kunnen bereiken via het algemene nummer van de GGD, het was inmiddels rond 16.55 dus ik heb dhr. Wolters gevraagd om het mobiele nummer van dhr. Bunes. Het bezwaarde dhr. Wolters mij dit telefoonnummer te geven en daarom heb ik hem gevraagd de voicemail in te spreken van dhr. S Bunes met mijn telefoonnummer en het dringend verzoek mij terug te bellen.

Mijn algemene ervaring met GGD is dat het zeer moeilijk is iemand te spreken te krijgen na 17.00. We waren nog werkzaam met het zien van patiënten op kamp toen dhr. Bunes om 19.21 mij telefonisch contacteerde. Ook hij vertelde mij dat het moeilijk was tegemoet te komen aan onze wensen en ook dat het moeilijk zou worden om medisch specialistische zorg te organiseren. Ik heb hem gevraagd of hij ook zijn persoonlijke netwerk zou willen inschakelen. We sluiten af met de afspraak dat dhr. Bunes zich vandaag zou inzetten om een en ander uit te zoeken en mij vandaag, 23 mei terug zou bellen. In beide telefoongesprekken is van de GGD kant uit geen woord van kritiek gevallen op de algemene of hygiënische toestand of medische zorg in het kamp. Ook geen enkel mogelijk verbeterpunt heb ik gehoord. Natuurlijk stonden wij hier voor open en heb ik hier naar gevraagd.

Vandaag, 23 mei 2012 heb ik dhr. S. Bunes om 20.37 telefonisch gesproken. Wij hadden afgesproken vandaag telefonisch contact te hebben en dat is dhr. Bunes ook nagekomen en daarvoor ook mijn dank, dat stel ik zeer op prijs. Helaas is de dag anders verlopen dan verwacht en gepland. Dhr. Bunes geeft in dit telefoongesprek aan dat de mensen die in detentie genomen zijn gezien zullen worden door een forensisch arts en een algemene protocollaire medische screening krijgen. Dit waardeer ik. Tevens geeft dhr. Bunes aan dat hij tijdens ons telefoongesprek van 22 mei 2012, al op de hoogte was van de op handen zijnde ontruiming. Hij geeft ook aan dit bewust verzwegen te hebben voor mij.

Ik heb dit teleurgesteld voor kennisgeving aangenomen. Dhr. Bunes geeft aan dat de ontruiming en de keuzes van de GGD politiek gestuurd zijn. Ik geef hem aan dat noch politiek noch religie een rol speelt in het uitoefenen van ons vak. Dhr. Bunes geeft aan een stuk van mijn geëngageerdheid over te willen nemen. Door het mij/ons niet informeren hebben wij enerzijds geen noodzakelijke patiëntoverdracht kunnen voorbereiden en realiseren.

Tevens hebben wij vandaag nog veel geld geïnvesteerd in het kopen van de door ons voorgeschreven medicatie.

Patiënten zijn deels gevlucht en deels gedetineerd. De gedetineerde patiënten zijn voor een groot deel niet in staat gesteld hun voorgeschreven medicatie mee te nemen. Getuigen hiervan zijn de, in het door de ME bewust vernielde kamp, aangebroken verpakkingen voorgeschreven medicatie die we teruggevonden hebben in de ontstane puinhopen. Ter illustratie vermeld ik hier diabetespatiënten waarvan de aangebroken medicatie nog op het terrein is teruggevonden, patiënten met longontsteking waarvan we halve antibioticakuren terugvonden enzovoorts.

Gestarte behandelingen die dus abrupt afgebroken zijn en waarvan het de vraag is of en hoe de behandelingen voortgezet worden. Zeer ernstig is dat een juiste overdracht van patiënten niet heeft kunnen plaatsvinden.

Ik spreek hier over patiëntenbelangen en ook de algemene volksgezondheid, een zaak waar de GGD een verantwoordelijk aanspreekpunt voor is. Niet afgemaakte antibioticakuren kunnen leiden tot resistente bacteriën. Hetgeen, ondanks een juist en stringent antibioticabeleid in Nederland, toch helaas een steeds groter worden algeheel volksgezondheidsprobleem wordt.

Van ons artsen wordt verwacht zeer coöperatief en goed samen te werken met de GGD. Dit is naar het schijnt dus niet wederzijds. Ondanks de vanuit mijn kant zeer open gesprekken die we gevoerd hebben.

Drs. E.S. Bonsen arts

bron: facebook